Ιστορία μου… αμαρτία μου…

Το σημερινό σημείωμα να εκληφθεί ως σχεδίασμα για μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν (από τις στήλες της εφημερίδας κυρίως) με θέμα την κατάργηση του μαθήματος της Ιστορίας. Αυτή η λογική της μεταπολίτευσης των υπεραπλουστεύσεων, των περικοπών και των εκπτώσεων στον χώρο της Παιδείας έχει θλιβερή συνέπεια να απολέσουμε και τη στοιχειώδη αυτογνωσία που διαθέτουμε ως έθνος αλλά και την ίδια μας την ταυτότητα. Δεν θα αργήσει ο καιρός που θα προστρέχουμε στην αλλοδαπή για να μας λένε ποιοι είμαστε, από πού καταγόμαστε και τι πρέπει εν γένει να κάνουμε. Θα γίνουμε έθνος γενικώς και περίπου, αφού οι φωτισμένοι επιτελείς του υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν να εξαλείψουν το μάθημα της Ιστορίας, της εθνικής μας συνείδησης δηλαδή· αυτής που ενοχλεί τις γύρω καταπιεσμένες μειονότητες, δημιουργεί ρατσιστική νοοτροπία, μας καθιστά αγενείς απέναντι στους ευγενικούς μας γείτονες, τους οποίους μονίμως… ρίχνουμε στη μοιρασιά.

Έτσι, εκτός από τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό, τον Ροΐδη και πλείστους όσους «ενοχλητικούς» λογοτέχνες του νεότερου ελληνισμού, που είναι έτσι κι αλλιώς καταργημένοι στο όνομα της γλωσσικής απλούστευσης που τόσο υπερασπίσθηκε επιτυχώς η αριστερή φιλολογία, η κυρία Διαμαντοπούλου έρχεται να αποκεφαλίσει και την Ιστορία του έθνους από τα σχολεία.

Σε λίγο θα αποσύρουμε και τη γλώσσα μας, θα ενθαρρύνουμε αποφασιστικά τα εγγλέζικα, θα απαλλαγούμε από το απεχθές και ακατανόητο συντακτικό, θα στήσουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τη γραμματική και θα αποστηθίζουμε το ποίημα της παγκοσμιοποίησης στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ ως παράδειγμα προς μίμηση.