«Το φως, τα χρώματα, η διακόσμηση είναι πολύ σημαντικά στοιχεία στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εκπαίδευση δεν σημαίνει να φορτώνεις την πλάτη των παιδιών ή να τα κλείνεις σε άδειες αίθουσες. Η μάθηση είναι και πρέπει να είναι μία συλλογική διαδικασία χαράς και ψυχαγωγίας. Είναι κάτι που έχει υπογραμμιστεί από τους πιο γνωστούς παιδαγωγούς. Κι εμείς οι υπεύθυνοι του "σχολείου χωρίς τσάντα" προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτήν την αρχή στην πράξη», δηλώνει στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica η Ντανιέλα Παμπαλόνι, διευθύντρια ενός «σχολείου χωρίς τσάντα» κοντά στην Πίζα.

Από αυτό το θεωρητικό μείγμα προέκυψε μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ένα παράδειγμα; Σε έναν μαθητή που δεν μπορεί να λύσει μία άσκηση στα μαθηματικά και κοιτάζει το τετράδιο του διπλανού του δεν γίνεται παρατήρηση, καθώς θεωρείται ότι δεν αντιγράφει, αλλά ότι μαθαίνει μέσω της μίμησης. Αυτή η διαφορετική προσέγγιση «πατάει» στο τρίπτυχο «υπευθυνότητα - κοινότητα - αλληλεγγύη». Σε αυτό το πνεύμα, στις τάξεις δημιουργούνται «νησίδες», όπου οι μαθητές δουλεύουν συλλογικά, και μία «αγορά» όπου συζητούν, διαβάζουν, ανταλλάσσουν υλικό και πληροφορίες.

Όπως φαίνεται, το «σχολείο χωρίς τσάντα» δεν έχει κερδίσει μόνο τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, αλλά και τους γονείς. «Στην αρχή ήμουν επιφυλακτική, μου έλειπε η παραδοσιακή τάξη, φοβόμουν ότι η συλλογική δουλειά θα μετατρεπόταν σε ένα χάος χωρίς κανόνες. Στη συνέχεια, όμως, διαπίστωσα ότι σε συνθήκες ελευθερίας τα παιδιά γίνονται πιο ελεύθερα», λέει στην ιταλική εφημερίδα η μητέρα ενός μαθητή της Ε' δημοτικού. Το ίδιο ενθουσιασμένη δηλώνει μία άλλη μητέρα: «Εδώ τα παιδιά μου μαθαίνουν να σκέφτονται».

http://m.lifo.gr/now/world/113847

e-paideia.org