Τώρα τελειώνω πάλι με κάτι που εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί έχει γίνει τόση φασαρία. Και αυτό είναι για το θέμα της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης. Τα λέω όλα τα προβλήματα για να μην θεωρηθεί ότι τα βάζουμε κάτω απ’ το χαλί. Η ελληνική κοινωνία για δεκαετίες έχει μία αξίωση από την Πολιτεία. Να δημιουργήσει αξιόπιστες κοινωνικές δομές, αποτελεσματικές κοινωνικές δομές, να δημιουργήσει σοβαρές κοινωνικές δομές και σε αυτές η Εκπαίδευση και η Υγεία είναι οι πρώτες. Δεν λέω ότι αρχίζουμε απ’ το μηδέν. Θα ήτανε πραγματικά υπερφίαλο. Πάντως, ο στόχος είναι να μιλήσουμε στην κοινωνία και να της πούμε ότι υπάρχει σχέδιο για δημιουργία αξιόπιστων δομών, και όσον αφορά εμάς, εκπαιδευτικών δομών. Τώρα, το πιο δύσκολο πρόβλημα σε μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση -το πιο δύσκολο, και από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα είναι ελάχιστες φορές που έχει γίνει αυτό- δεν είναι να αποτυπώσεις το οραματικό σου στοιχείο, δεν είναι να αποτυπώσεις το τελικό στάδιο, όσο είναι να επεξεργαστείς τις μεταβατικές περιόδους. Διότι δεν αρχίζεις από το μηδέν. Δεν πατάς ένα κουμπί να πεις «ωραία, εμείς τώρα αρχίζουμε από το μηδέν, δημιουργούμε ένα πράγμα από την αρχή». Πάντα, στην εκπαίδευση ειδικά, έχεις αυτή τη μεταβατική περίοδο. Και επειδή η εκπαίδευση είναι και θέματα νοοτροπιών, είναι θέματα που αγγίζουν όλη την οικογένεια και όλη την κοινωνία, αυτό το ζήτημα της μεταβατικότητας θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή. Εμείς λοιπόν, αυτό που λέμε είναι ότι προτείνουμε την καθιέρωση της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης στο πλαίσιο της καθιέρωσης της δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Νομίζω ότι αυτό είναι πεντακάθαρο. Το ερώτημα είναι με ποια μετάβαση και με ποια βήματα μεταβατικά θα μπορέσουμε να φτάσουμε αυτό, όχι σε ένα απώτερο και οραματικό παρελθόν, αλλά σχετικά άμεσα. Γιατί σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει αύριο. Η δική μας πρόταση είναι ότι αυτό μπορεί να γίνει σε τρία χρόνια. Και δεσμευόμαστε στο σχέδιό μας να γίνει αποτίμηση και κριτική αν αυτό το πράγμα είναι δυνατόν να γίνει ή όχι, και εμείς πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να γίνει αυτό. 

Τώρα, ως προς τη δίχρονη προσχολική εκπαίδευση, που συνήθως είναι τα νήπια από 4άρων μέχρι 6 ετών. Η Πολιτεία προγραμματίζει την ολοκλήρωση των προϋποθέσεων σε όλη την Ελλάδα, σε μία τριετία, σε συνεργασία με τους δήμους. Διότι δεν έχει κανένα νόημα να λες «ωραία, τώρα θα την κάνω υποχρεωτική» και να έχεις μεγάλα προβλήματα με τις υποδομές, να έχεις μεγάλα προβλήματα δημοσιονομικά, να έχεις μεγάλα προβλήματα με τους εκπαιδευτικούς κλπ. Λέμε λοιπόν εμείς ότι μέχρι το τέλος της τριετίας που θα εξασφαλιστούν όλες αυτές οι προϋποθέσεις, από τον Σεπτέμβριο αρχίζουμε σταδιακά για να πείσουμε την ελληνική κοινωνία, όχι ότι στα τρία χρόνια θα είναι όλα μαζί, αλλά ότι ήδη αρχίζουμε από τώρα και σε 240 περίπου δήμους θα έχουν οι οικογένειες τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους δύο χρόνια νηπιαγωγείο. 

Τώρα, είναι αδύνατο-και το τονίζω, είναι αδύνατο- να υπάρξει μια σοβαρή προσπάθεια δημιουργίας εκπαιδευτικών δομών και ιδιαίτερα νηπιαγωγείων, χωρίς ταυτόχρονη-και είναι υπογραμμισμένο το ‘ταυτόχρονη’- αναβάθμιση των παιδικών σταθμών. Τα δύο πάνε χέρι-χέρι. Εμείς λοιπόν λέμε ότι οτιδήποτε περνάει και σε συνεργασία με τους δήμους. Και το λέμε αυτό γιατί αν ο στόχος είναι οι αξιόπιστες εκπαιδευτικές δομές, οι αξιόπιστες εκπαιδευτικές δομές μπορούν να γίνουν δυνατές μόνο μέσα από έναν προγραμματισμό με όλους τους αντίστοιχους φορείς της κοινωνίας. 

Με αυτή τη λογική λοιπόν, έχει πολύ μεγάλη σημασία η αναβάθμιση της εκπαίδευσης των βρεφονηπιοκόμων. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό επιτυγχάνεται με το να ιδρύσουμε –και θα μπορούσαμε να μην ιδρύσουμε, είναι πολιτική απόφαση να ιδρύσουμε- Τμήμα που να εκπαιδεύει βρεφονηπιοκόμους πανεπιστημιακού επιπέδου. Δεύτερον, τα Τμήματα τα αντίστοιχα στα ΤΕΙ παραδοσιακά ήταν στις Σχολές Υγείας. Εμείς δεν νομίζουμε ότι πρέπει να είναι στις Σχολές Υγείας. Νομίζουμε ότι πρέπει να είναι στις Σχολές Κοινωνικών Επιστημών, όπως είναι τα αντίστοιχα τμήματα των Εκπαιδευτικών. Επίσης, στη νέα ονομασία στο Τμήμα αυτό αντανακλάται η πρώιμη παιδική ηλικία που είναι από 0-4. Και άρα μιλάμε για μία αναβάθμιση της εκπαίδευσης των βρεφονηπιοκόμων, που ανοίγει πια δυνατότητες έρευνας διαφορετικές, δυνατότητες διεπιστημονικότητας διαφορετικές και κυρίως ανοίγει μία συζήτηση δική μας και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση για να δούμε πώς σε αυτή την περίοδο θα μπορέσουν να αναβαθμιστούν όλα, δηλαδή και οι παιδικοί σταθμοί και τα νηπιαγωγεία. Και βεβαίως ξέρετε ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί και το Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, ότι θα ενισχυθούν, από τον Σεπτέμβριο μάλιστα, οι παιδικοί σταθμοί. Το λέμε αυτό γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραπονιόμαστε όλοι ότι υπάρχει υπογεννητικότητα, να παραπονιόμαστε όλοι ότι οι νέοι έχουν τεράστια προβλήματα να μπορέσουν να δημιουργήσουν οικογένειες. Μία κοινωνία που δεν έχει κοινωνικές δομές, που δεν προσφέρει τέτοιου είδους παροχές στα νέα ζευγάρια, αφήνει πραγματικά τα νέα ζευγάρια στην τύχη τους. 

Εμείς λοιπόν λέμε ότι μέσα από αυτό συνολικά θα δώσουμε και μία ειλικρινή υπόσχεση στα νέα ζευγάρια για το αύριο. Όλα αυτά που σας είπα μπορώ να σας τα τεκμηριώσω και με αριθμούς. Με συγχωρείτε γιατί έχω μιλήσει πολύ, εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το εξής: Είπαμε τα θετικά, είπαμε τα προβλήματα ή τις «γωνίες» αν θέλετε, το σημαντικό είναι να υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις, ώστε ως το τέλος της συζήτησής μας να μπορέσουμε να βελτιώσουμε αυτό που έχουμε καταθέσει.

Σας ευχαριστώ πολύ.