Καλησπέρα θεωρητικάρα μου, καλά είσαι;Τι ρωτάω; Για να άνοιξες αυτό το άρθρο μάλλον δεν είσαι και τόσο, ε; Ίσως νιώθεις ήδη την κούραση, το στρες, το άγχος, τη βαρεμάρα... και γενικά λίγο απ' όλα, να χτυπούν σιγά σιγά κόκκινο. Ίσως, με λίγα λόγια, να νιώθεις μπουχτισμένος/η με όλο αυτό το διάβασμα, γιατί κακά τα ψέματα, η θεωρητική είναι η δεύτερη πιο δύσκολη κατεύθυνση μεταξύ των τριών και άμα θες να πετύχεις σ' αυτήν, πρέπει να διαβάσεις πολύ.
Τόσα πράγματα πρέπει να θυμάσαι απ' έξω, τόσους κανόνες, τόσες εξαιρέσεις, τόσες περιστασιακές ιδιοτροπίες και πάει λέγοντας.
Μπορεί να το έχω περάσει ήδη αυτό το στάδιο της ζωής μου, αλλά σαν πρώην (δεινο)παθούσακι εγώ, συμπάσχω απόλυτα τους νυν. Ξέρω πώς είναι να σου ακούγονται όλα παράλογα και από αυτά τα παράλογα να κρέμεται το μέλλον σου! Το μέλλον για το οποίο κλίθηκες να αποφασίσεις στα 18 σου χωρίς καμία εμπειρία και γνώση, βασιζόμενος/η μόνο σε ό,τι έχεις ακούσει.
Μην ξεχνάμε όμως, ότι οφείλουμε κι ένα μεγάλο ευχαριστώ και μπράβο σε όλους εκείνους τους καθηγητές που μας προετοιμάζουν για την πιο δύσκολη, μέχρι στιγμής, δοκιμασία της ζωής μας, μένοντας δίπλα μας σε εκείνες τις φάσεις και τις φρίκες που τραβάμε όλο αυτό το διάστημα. 
Φεύγοντας όμως από τις ευχαριστίες, θα επιστρέψω στο θέμα μας, που δεν είναι άλλο από τις καταστάσεις τις οποίες μπορεί να καταλάβει μόνο και το τονίζω, ΜΟΝΟ ένας γνήσιος θεωρητικάριος:
#1 Ιστορία μου, αμαρτία μου
Να, για παράδειγμα ξέρεις ότι είσαι θεωρητική, όταν ακούς στην τηλεόραση περί πολιτικής και κομμάτων και το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι «το κόμμα των Φιλελευθέρων». Ή όταν γίνεται αναφορά πάλι στα ΜΜΕ για «ραγδαίες εξελίξεις» και θες να συμπληρώσεις «...που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος στον οικονομικό τομέα, άσκησαν σοβαρές πιέσεις στον αγροτικό χώρο». Α, μιας και αναφερθήκαμε στην Iστορία, κόβω το χέρι μου ότι και εσύ έχεις βγάλει τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες πάνω στις φωτογραφίες του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη, που έβρισκες στο βιβλίο! (Δε νοείται να είσαι θεωρητική και να μην το έχεις κάνει αυτό ακόμα)
#2 Αν δεν είναι τα Λατινικά η πιο «πρόστυχη» γλώσσα, τότε ποια;
Πάλι καλά έχουμε κάτι «cum» (γκουχου γκουχου) και κάτι «hostis-hostis» να μας διασκεδάζουν. Βέβαια, όταν όλα αυτά πια σταματούν να ακούγονται αστεία, τότε καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν. Όπως και να 'χει πάντως, είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι κι ευγνώμονες που χάρη στα Λατινικά μάθαμε πως εξαιτίας ενός σύκου καταστράφηκε η Καρχηδόνα και το λόγο που ο Νασίκας ήταν τσαμπουκάς καταβάθος (NOOOT!). Επίσης πρέπει όλοι να παραδεχτούμε ότι ζούμε για την στιγμή εκείνη που στις Πανελλήνιες θα πέσουν οι κάτοικοι της Αιθιοπίας, που ήταν όλοι τους χαρούμενοι!
#3 Άγνωστο, τι δύσκολο πράγμα
Πέραν των Λατινικών βέβαια, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα Αρχαία Ελληνικά. Τα νέα τα έχουμε αχρηστεύσει εντελώς, αλλά τέλοσπαντων, στο θέμα μας. Το καταραμένο άγνωστο λοιπόν κείμενο, κάνει τα πάντα για να δυσκολέψει τις ζωές μας. Γιατί αντί οι μεταφράσεις να είναι απλές και λιτές, όπως για παράδειγμα:«Ο Ιπποκράτης θέλησε να πάει στον απέναντι στρατό...», πηγαίνουν κάπως έτσι:«Ο Ιπποκράτης αφού, έπειτα, καθ'οδόν, λοιπόν, ω Αθηναίοι, θέλησε να πάει στον απέναντι στρατό...». Την ίδια στιγμή πάλι, μαθαίνουμε και για το μεγαλείο της λακωνικότητας. Μάλιστα...
#4 Τέλη Τέλη Τέλη, Αριστοτέλη και ντουνιά
Αριστοτέλη μου, μόνο πότε πήγαινες για κατούρημα δε μάθαμε, να με συγχωρείς κιόλας. Ντάξει, τουλάχιστον χάρη σε εσένα ψάχνουμε μια αλήθεια γενική, καθολική και απόλυτη στις σχέσεις μας, για να είμαστε καλυμμένοι από όλες τις μεριές. Βέβαια πέρα από τα δικά σου ηθικά και πολιτικά μαθήματα, μάθαμε ορισμένα κι από τον Σωκράτη, μέσω του Πλάτωνα. Ααα όλα κι όλα, δεν μπορούμε να πούμε. Άμα ποτέ βρεθούμε σε κανένα σπήλαιο για τον χι, ψι λόγο, μας έμαθε ο άνθρωπος πώς να βγαίνουμε για να δούμε το Φως. Λίγο είναι αυτό; Ή το άλλο. Μπορούμε να εκθέσουμε άποψη με μύθο, διάλεξη ή σχολιασμό κειμένων. Διαλέγει και παίρνει ο καθένας.
#5 Μια φορά και επί προσθέτως έναν καιρό
Αχ, τι ωραία που ήσουν στο δημοτικό εκθεσουλίτσα μου... Ξέρεις ότι έχεις ξεπατωθεί να γράφεις εκθέσεις, όταν βγαίνεις με τους φίλους σου για καφέ και λες «Στη σημερινή εποχή, οι νέοι..» και χωρίζεις τις σκέψεις σου στα υπέρ και στα κατά, κάνοντας έκθεση επιχειρημάτων και βάζοντας στο τέλος έναν περιεκτικό επίλογο, που να δείχνει το συμπέρασμα και την άποψη σου επί του θέματος.
Υπάρχουν βέβαια και οι ακόμα πιο ταλαίπωροι, οι οποίοι δίνουν και μαθήματα επιλογής όπως Βιολογία ή Μαθηματικά. Αυτούς τους λυπόμαστε ένα τσακ παραπάνω. Γενικά υπάρχει ένα πανζουρλισμός στην όλη φάση. Φαντάζομαι πως πλέον το έχεις νιώσει καλά.
Εγώ όμως, σαν πρώην παθούσα, αυτό που έχω να πω σε όλα τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες φέτος, είναι ότι όσο κουρασμένοι και να είστε, όσο ταλαιπωρημένοι και μπουχτισμένοι κι αν είστε με το σύστημα, σκεφτείτε ότι το summerάκι είναι απίστευτα κοντά. Μια χρονιά και μετά όλα τέλος. Το καλοκαίρι όμως που έρχεται θα σας μείνει για πάντα! Μην τα παρατάτε τώρα που έχετε μπει στην τελική ευθεία! Λίγο θέλει ακόμα.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ! 
neopolis.gr