Εδώ και δεκαπέντε ημέρες και συγκεκριμένα μετά την «εξαγγελία» διά στόματος της πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Πατρών περί ιδρύσεως τέταρτης Νομικής Σχολής, που θα εδρεύει στο εν λόγω Πανεπιστήμιο, η Νομική Σχολή Θράκης ζει μια ευδιάκριτη αναστάτωση που επηρεάζει τον ρυθμό της ακαδημαϊκής, διδακτικής και ερευνητικής δραστηριότητάς της.

Σε πρόσφατη ανάρτηση σε ιστοσελίδα για εκπαιδευτικά θέματα ο υπουργός Παιδείας διασκέδασε τις ανησυχίες με τα ακόλουθα επιχειρήματα: α) Η «Κομοτηνή» δεν έχει λόγο να φοβάται, καθώς αν τα προγράμματά της είναι ή γίνουν ανταγωνιστικά, θα επιβιώσει, β) ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη λειτουργία των σχολών σε περιφερειακά πανεπιστήμια με μέτρο την ανάλωση «σουβλακίων» και γ) ότι η ίδρυση και άλλης Νομικής Σχολής είναι προϊόν εξορθολογισμού.

Δεν θα επιχειρηματολογήσω με ισχυρισμούς γνωστούς, όπως ότι σε μια χώρα καθημαγμένη οικονομικά, η οποία βγαίνει –αν βγαίνει– από μακρά οικονομική κρίση, που όμοιά της σε περίοδο ειρήνης δεν γνώρισε ο τόπος και της οποίας οι δραματικότερες συνέπειες είναι η αποδημία του πιο ζωτικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, της νεολαίας στην αλλοδαπή προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, αλλά και η ανησυχία για όσους μένουν για το δημογραφικό μέλλον της πατρίδας μας, δεν μπορεί η ίδρυση μιας νέας Νομικής Σχολής, που ανήκει στα παραδοσιακότερα γνωστικά αντικείμενα από εμφανίσεως του φαινομένου των πανεπιστημίων, να εκληφθεί ως θετική ένδειξη για την ύπαρξη ενός μακροπρόθεσμου και καινοτόμου προγραμματισμού.

Ούτε θα επιμείνω στην πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μαζική διαγραφή, κυρίως νέων δικηγόρων από τα μητρώα των δικηγορικών συλλόγων, συνεπώς είναι εμφανής η συρρίκνωση του δικηγορικού κλάδου, ώστε να αναρωτιέται κανείς ποιες πραγματικές εκπαιδευτικές ή διδακτικές ανάγκες θα εξυπηρετούσε η ίδρυση και μιας ακόμη Νομικής Σχολής.

Ας μου επιτραπεί να εστιάσω σε ένα άλλο σημείο το οποίο είναι, υπό τις συνθήκες που διαμορφώνουν οι όποιες εξαγγελίες, εξίσου καίριο, το οποίο θα πρέπει να λάβει υπόψη του ο υπουργός Παιδείας πριν τις τελικές του αποφάσεις.

Διατυπώνω το επιχείρημα με την ελπίδα ότι δεν θα παρερμηνευθεί ως απόπειρα υποδαύλισης ενός άστοχου ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων Περιφερειών της χώρας. Είναι όμως κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η ακριτική μας Θράκη παρουσιάζει διακριτές ιδιαιτερότητες, για τις οποίες η επίσημη ελληνική πολιτεία οφείλει να επιδείξει ευαισθησία. Η εν λόγω περιφέρεια συνιστά την εσχατιά του ελληνικού κράτους στα ανατολικά σύνορά του.

Απέχει 800 και πλέον χιλιόμετρα από την Αθήνα, που συγκεντρώνει αναπόφευκτα την κυρίαρχη πολιτική, κοινωνική, οικονομική και επιστημονική δράση της χώρας. Η Πάτρα απέχει από την Αθήνα μόλις 200 χιλιόμετρα και ουσιαστικά με τη βελτίωση των οδικών υποδομών αποτελεί χωρίς υπερβολή προάστιο της τελευταίας. Με αυτούς τους όρους όσες προσπάθειες και αν γίνουν, στηριγμένες στο φιλότιμο, στις ικανότητες και στη διάθεση προσφοράς του διδακτικού προσωπικού ενός ακριτικού πανεπιστημίου, το τελευταίο δεν θα μπορέσει να ανταγωνιστεί ποτέ με ίσους όρους, όσο θελκτικά και αν είναι τα προγράμματα σπουδών του, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τώρα δυστυχώς και την Πάτρα, ειδικά σε μια περίοδο που η χώρα μαστίζεται από μια πρωτόγνωρη για όλους οικονομική κρίση που δεν διευκολύνει την εγκατάσταση σε ακριτικές περιοχές.

Η Κομοτηνή δεν συνιστά το τρίτο εμπορικό λιμάνι της χώρας ούτε διαθέτει μια ισχυρή βιομηχανική ζώνη. Φοβάμαι ότι η Νομική μας Σχολή, αν υλοποιηθούν οι σχετικές εξαγγελίες, σύντομα θα έχει το μέλλον της βιομηχανικής ζώνης της πόλης που τη φιλοξενεί, η οποία εμφανίζει εικόνα σχεδόν εγκατάλειψης. Η βαριά βιομηχανία της Θράκης –όσο και αν αυτό είναι κατακριτέο– είναι κυρίως το Πανεπιστήμιό της, η δε Νομική το καμάρι της πόλης. Αξίζει, λοιπόν, τη φροντίδα όλων μας, αυτό δε επιτάσσει η αρχή της αλληλεγγύης των πιο ισχυρών έναντι των πιο αδύνατων περιφερειών.

* Ο κ. Απόστολος Χελιδόνης είναι αναπληρωτής καθηγητής στη Νομική Σχολή Θράκης.