Το εν λόγω νομοσχέδιο αποτέλεσε θέμα στην ευρεία σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την Τρίτη 6 Οκτωβρίου, στο υπουργείο, με τη συμμετοχή του υπουργού και του υφυπουργού Εσωτερικών Τάκη Θεοδωρικάκου και Θεόδωρου Λιβάνιου, καθώς και των περιφερειαρχών.

Στη σύσκεψη, ο καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Θεσμών Κοινωνικής Προστασίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Ξενοφών Κοντιάδης -πρόεδρος της επιτροπής τεχνοκρατών που συγκρότησε το υπουργείο Εσωτερικών, με αντικείμενο τη δημιουργία του πλαισίου για τη μεταρρύθμιση  του κράτους, ανέλυσε τις βασικές αρχές και παραμέτρου του νομοσχεδίου, τους βασικούς πυλώνες του οποίου προτείνεται να αποτελούν:

α) η ενίσχυση του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης με τη μεταφορά στις Περιφέρειες των περισσότερων αρμοδιοτήτων από τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, στις οποίες παραμένουν μόνο οι αρμοδιότητες που προβλέπει το Σύνταγμα (μεταξύ των οποίων η διαχείριση των δασών και των υδατικών πόρων)

β) η μεταφορά στις Περιφέρειες -και συγκεκριμένα στις Γενικές Διευθύνσεις Υγείας- όλης της υποδομής της πρωτοβάθμιας υγείας, (ΤΟΜΥ, Κέντρα Υγείας, πολυϊατρεία)

γ) η μεταφορά στις Περιφέρειες της επαγγελματικής εκπαίδευσης στο σύνολό της (ΕΠΑΛ, ΙΕΚ, Σχολές ΟΑΕΔ, σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, εκπαίδευση ενηλίκων, γεωργικές, τουριστικές σχολές), ενώ ιδρύεται Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Κοντολογίς, σύμφωνα με τον σχεδιασμό της επιτροπής εμπειρογνωμόνων ένας από τους δυο άξονες του σχεδίου είναι η εκπαίδευση και συγκεκριμένα προδιαγράφεται… σύσφιξη της σχέσης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σήμερα περιορίζεται στα σχολικά κτίρια. Χωρίς να είναι γνωστές οι προτάσεις για τις διαδικασίες μισθοδοσίας δασκάλων και καθηγητών φαίνεται να προκρίνεται να περάσουν στους ΟΤΑ όλοι οι τύποι επαγγελματικής εκπαίδευσης, οι προσλήψεις μη διδακτικού προσωπικού, υποστηρικτικές σχολικές δομές, ακόμα και μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση καθώς και να ενισχύονται ο ανταγωνισμός και η αξιολόγηση.

Είναι γεγονός ότι με βάση τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, διαχρονικά οι κυβερνήσεις, έχουν αναθέσει στην Τοπική Διοίκηση σημαντικό ρόλο στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και στο χώρο της Εκπαίδευσης. Η εμπλοκή αυτή αφορά όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης - Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια, Τριτοβάθμια - και ήδη υλοποιείται για το σύνολο των βαθμίδων, φυσικά με διαφοροποιήσεις στην ταχύτητα προώθησης. Η προτεραιότητα που δίνεται τώρα στην Επαγγελματική Εκπαίδευση, είναι γιατί ο τομέας αυτός συνδέεται αντικειμενικά πιο άμεσα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων σε κλαδικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο. Είναι αποτέλεσμα των αναγκών προετοιμασίας τεχνικού επαγγελματικού προσωπικού χαμηλού επιπέδου ειδίκευσης μέσα από τα ΕΠΑΛ, σε συνάρτηση με τους κλάδους της οικονομίας που το απαιτούν.

 Η ιστορία της επιχείρησης «Αποκέντρωση της Εκπαίδευσης»

Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 σε όλα τα επίσημα κείμενα εκπαιδευτικής πολιτικής αρχίζει να γίνεται λόγος για το «συγκεντρωτικό, άκαμπτο και γραφειοκρατικό χαρακτήρα» του εκπαιδευτικού μας συστήματος που οδηγεί στο «σφιχτό εναγκαλισμό της παιδείας από το άκαμπτο κράτος».  Πρόκειται για βασικές κατευθύνσεις της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής διαφοροποίησης των σχολείων, όπως σχεδιάστηκαν από την ΕΕ και τον ΟΟΣΑ.            

Πρώτος σταυροφόρος της λεγόμενης αποκέντρωσης της εκπαίδευσης ο Γ. Παπανδρέου που ανακάλυψε, ως υπουργός Παιδείας το 1995, τα «καταθλιπτικά γραφειοκρατικά σχήματα του κρατικού συγκεντρωτισμού και την ταύτιση της κρατικής μηχανής με την παιδεία που πνίγει πρωτοβουλίες, ορίζοντες και δυνατότητες» και ότι «η αποκέντρωση είναι ίσως μια τελευταία ευκαιρία να δώσει στο εκπαιδευτικό σύστημα το σύγχρονο προσανατολισμό, την ευελιξία (Πρακτικά Bουλής 20/3/1995).

Δέκα χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2005, και ενώ είχε υλοποιηθεί το πρώτο σχέδιο «Καποδίστριας»,  το ΠΑΣΟΚ στα «Συμπεράσματα Πολιτικού Συμβουλίου – Συζήτηση για την Παιδεία» κάνει λόγο για τους βασικούς άμεσους στόχους της εκπαιδευτικής του πολιτικής: «Το κράτος διατηρεί μόνο το γενικό πλαίσιο εκπαιδευτικής πολιτικής. Η περιφέρεια στηρίζει τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την κοινωνία, την οικονομία και την απασχόληση. Προσλαμβάνει τους εκπαιδευτικούς…».

Την κατεύθυνση αυτή αναλαμβάνει να υλοποιήσει  η Άννα Διαμαντοπούλου, ως υπουργός Παιδείας το 2009. Τότε, στις 5/11/2009 μετά τη συνάντηση με την ΚΕΔΚΕ η Άννα Διαμαντοπούλου δήλωσε ότι υπάρχουν «μείζονα ζητήματα που αφορούν το ρόλο των δημάρχων στη χωροθέτηση των σχολείων, στη σχολική στέγη, στη λειτουργία του σχολείου».

Βεβαίως και τότε στο παραβάν βρισκόταν το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 – 2013 (ΕΣΠΑ – Δ΄ ΚΠΑ) στον τομέα εκπαίδευση στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» όπου ο 1ο στρατηγικός στόχος περιλάμβανε την «αναμόρφωση, εκσυγχρονισμό και αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος».

Το 2016 ο πρόεδρος του λεγόμενου Εθνικού Διαλόγου, Αντ. Λιάκος, τόνιζε την ανάγκη «ενηλικίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, με τον απογαλακτισμό από το μεγάλο, προστατευτικό και παρεμβατικό κράτος».

Αποκέντρωση, αυτονομία και διαφοροποίηση της εκπαίδευσης: Βήμα - βήμα η αποδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος

Βασικός στόχος της κυβέρνησης με την ολοκληρωτική πρόσδεση της εκπαίδευσης στις περιφέρειες και στους δήμους είναι  η καθήλωση των κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση και η μετάθεση του κόστους λειτουργίας των σχολικών μονάδων ουσιαστικά στους εργαζόμενους, με την επιβολή τοπικής φορολογίας και εν τέλει η διείσδυση εταιριών – χορηγών. Aυτό είναι το φτηνό και ευέλικτο σχολείο της αγοράς. Παράλληλα η πρόταση για αποκέντρωση είναι δεμένη με ένα νήμα με την λεγόμενη αυτονομία της σχολικής μονάδας, την διαφοροποίηση στο ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών,  την αξιολόγηση και τη θεσμοθέτηση και την ενίσχυση του ρόλου της γονεϊκής επιλογής, της δυνατότητας δηλαδή των γονιών να επιλέξουν σχολείο. Η «χημεία» τους έχει  ως βασικό στόχο την αποδόμηση του δημόσιου χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος.

Το πρώτο βήμα της πολιτικής της αποκέντρωσης/περιφερειοποίησης της εκπαίδευσης, τα προηγούμενα χρόνια, ήταν η παράδοση των παιδικών σταθμών στους δήμους. Αποτέλεσμα; Οι περισσότεροι δήμοι επιβάρυναν τους εργαζομένους με τη χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών, με αυξήσεις στα δίδακτρα ή τροφεία και άλλες έκτακτες εισφορές. Επιπλέον, οι παιδικοί σταθμοί μετατράπηκαν σε πεδία εφαρμογής των ελαστικών μορφών εργασίας, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου έτσι ώστε να βρίσκονται σε κατάσταση εργασιακής ομηρίας.

Είναι φανερό ότι μέσα από την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης» προωθείται η ιδιωτικοποίηση και δοκιμάζεται συνολικά το μοντέλο του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς.

Πηγή: alfavita.gr