«Πήγα στους αγώνες στην Παλλήνη. Ετρεξα και βγήκα δεύτερος. Πήραμε μετάλλιο και δίπλωμα και είχα αυτοκόλλητο στην μπλούζα μου με τον αριθμό 9. Πέρασα τρία παιδιά. Ολοι μου έδωσαν συγχαρητήρια και με αγκάλιασε μια κοπέλα που κρατούσε τα μετάλλια. Κυριάκος». «Πήγα στην Κηφισιά, στην έκθεση λουλουδιών. Ηταν η κυρία Ελένη και ήταν η αδελφή της Ματίνας που τη λένε Ειρήνη. Πέρασα καλά, είδα τα λουλούδια. Πήγα μόνος μου με το λεωφορείο, το περίπτερο του σχολείου μας είχε φοίνικες, ιβίσκους. Εκανα βόλτα μέσα στο πάρκο, μετά πήγα σπίτι. Γιάννης».

Καμιά φορά η πρόοδος κρύβεται σε μια αποστροφή του λόγου, σε μια ασυνήθιστη κίνηση ή κάπου πίσω από τις λέξεις σε εκθέσεις σαν και τις παραπάνω. Και δεν μετριέται με βαθμούς ούτε αποτυπώνεται σε ελέγχους, αλλά στην κοφτερή ματιά της μάνας, του αδερφού, του θεραπευτή. Θα ήθελαν πολύ οι άνθρωποι του Σικιαρίδειου Ιδρύματος του Αμαρουσίου, του μη κερδοσκοπικού κέντρου για την κατάρτιση παιδιών και νέων με νοητική υστέρηση, να μπορούσαν να μιλήσουν στους αρμόδιους για τον Κυριάκο, τον Γιάννη, τη Χριστίνα, τον Μανώλη, τον Σάββα, τη Φανή και τα άλλα περίπου 200 παιδιά και για τα όσα είχαν καταφέρει πριν τα χρήματα της κρατικής χρηματοδότησης στερέψουν. Ομως δεν υπάρχουν τέτοιες εκθέσεις προόδου και άλλωστε οι δραματικές τους εκκλήσεις ήδη από το 2011, όταν πια τα προβλήματα είχαν γίνει πιεστικά, έχουν μείνει όλες αναπάντητες. Ετσι, στις 4 Σεπτεμβρίου 2012, η επιστολή προς τους γονείς έλεγε: «Σας γνωρίζουμε ότι οι μέχρι σήμερα συνεχείς γραπτές και προφορικές παραστάσεις μας προς τους αρμόδιους κρατικούς φορείς (περιλαμβανομένων των υπουργών Υγείας και Παιδείας) για την άμεση καταβολή της οφειλόμενης κρατικής επιχορήγησης δεν απέδωσαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι έπειτα από 70 χρόνια προσφοράς στην ελληνική κοινωνία, το Ιδρυμα αδυνατεί να καλύψει τις λειτουργικές του δαπάνες. Κατά την εκπαιδευτική περίοδο Σεπτεμβρίου 2012-Ιουνίου 2013, το Ιδρυμά μας δεν θα είναι σε θέση να παράσχει στις εγκαταστάσεις του τις υπηρεσίες ανοικτής φροντίδας και κατάρτισης τις οποίες παρείχε. Κατόπιν τούτου θα πρέπει να μεριμνήσετε για εναλλακτικές λύσεις για τη φροντίδα και κατάρτιση των αγαπημένων και σε μας παιδιών σας, τα οποία είναι τα τελευταία που ευθύνονται για τις κρατούσες οικονομικές συγκυρίες και τη διαπιστούμενη κρατική ολιγωρία».

Τα παιδιά (ηλικίας 13-35 ετών) παρακολουθούσαν τα μαθήματα και τα Εργαστήρια εντελώς δωρεάν (καλύπτονταν από τα Tαμεία τους). Ανάλογα με την κλίση και τα ενδιαφέροντά τους, απασχολούνταν στην κεραμική, την ξυλουργική, την υφαντική, την κηροπλαστική κ. ά., κάνοντας παράλληλα χοροθεραπεία, λογοθεραπεία, δραματοθεραπεία... Σήμερα, οι οικογένειες καλούνται να αναζητήσουν λύσεις σε ιδιωτικούς φορείς. Σύμφωνα με τους εργαζομένους, ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο.

Κληροδότημα από το 1939

Το Σικιαρίδειο Ιδρυμα αποτελεί κληροδότημα της οικογένειας Σικιαρίδη στο κράτος από το 1939, οπότε και η πολιτεία ανέλαβε την υποχρέωση να καλύπτει τα λειτουργικά του έξοδα. Από τη δεκαετία του ’70, οπότε απέκτησε τη σημερινή του μορφή (αρχικά λειτουργούσε ως ορφανοτροφείο και πρεβεντόριο) εποπτεύεται και επιδοτείται από το υπουργείο Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης, από τα ασφαλιστικά Tαμεία των παιδιών και από δωρεές. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η κρατική επιχορήγηση έβαινε συνεχώς μειούμενη, φτάνοντας στο 60% του ετησίου κόστους το 2008, στο 56% του κόστους του 2009, στο 41% το 2010, στο 37% το 2011, ενώ για το 2012 η οικονομική βοήθεια δεν ξεπέρασε το 8% του ετήσιου κόστους. Κόβοντας από παντού, μειώνοντας το προσωπικό του από τα 60 άτομα στα 35, το Ιδρυμα συνέχισε να λειτουργεί αναλώνοντας κυρίως κεφάλαιο που προερχόταν από περιουσία των δωρητών. Αυτό εξαντλήθηκε. Μολονότι τον Μάρτιο έφτασε ειδοποίηση για έγκριση από το υπουργείο Οικονομικών του προϋπολογισμού 2012, όπως είχε υποβληθεί από το Δ. Σ., ύψους 1,5 εκατ. ευρώ, το ποσό φαίνεται ότι «κόλλησε» οριστικά στο υπουργείο Υγείας.

Από το λουκέτο επηρεάζεται και η λειτουργία δύο δημόσιων ειδικών σχολείων, ενός δημοτικού και ενός νηπιαγωγείου, που στεγάζονταν σε κτίρια του Ιδρύματος. Μολονότι «έκαναν αγιασμό», πολλά είναι τα παιδιά που δεν παρακολουθούν τα μαθήματα, αφού δεν μπορούν να φτάσουν στο Μαρούσι: τη μεταφορά, όπως και τη σίτιση, είχε αναλάβει το Ιδρυμα. Με ομόφωνο ψήφισμά του, χθες, το Δημοτικό Συμβούλιο Αμαρουσίου ζήτησε την παροχή από την πολιτεία των αναγκαίων πόρων για τη λειτουργία του Σικιαρίδειου.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ