|
Προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων του κόσµου αποτελεί η επίδοσή τους
στην προετοιµασία και ψήφιση νόµων – και οι ελληνικές είναι µεταξύ των
πρωταγωνιστών. Πρόκειται για τη σχεδόν αποκλειστική απασχόληση
συµβούλων, διευθυντών, γενικών γραµµατέων, του συνόλου της πολιτικής
µας ηγεσίας.Αν και θεωρείται εκτελεστική, µη γελιέστε, αυτή η εξουσία
στην Ελλάδα δεν ασχολείται µε την εκτέλεση, τηνεφαρµογή των νόµων ή
και την προσπάθεια βελτίωσης της εφαρµογής τους, αποτίµησης της
αποτελεσµατικότητας κ.λπ., προς όφελος του πολίτη. Το αντίθετο: σχεδόν
κατά αποκλειστικότητα νοµοθετεί!
Και όσο περισσότερο νοµοθετεί
τόσο περισσότερο έργο επικαλείται – έτσι νοµίζει, ή και οι υπόλοιποι
νοµίζουν, ότι είναι αποτελεσµατική.
Ενώ λοιπόν από τη µια η
πολυνοµία, ως δυσµενής συνέπεια των παραπάνω, βλάπτει πολλαπλά τους
πολίτες, από την άλλη η εντατική παραγωγή νοµοθετικού έργου κρατά
πολυάσχολους τους πολιτικούς µας. Οι οποίοι έτσι «προβληµατίζονται» και
ανταλλάσσουν, συχνότατα σε έντονο ύφος, απόψεις για τα τεκταινόµενα,
σχεδόν όµως πάντα κινούµενοι στη «σφαίρα του ιδεατού» – της ιδεοληπτικής
θα ‘λεγε κανείςσύγκρουσης – συνήθως χωρίς στοιχειώδη τεκµηρίωση και
κατανόηση του «πραγµατικού», δηλαδή των προβληµάτων και, άρα, των
απαιτούµενων λύσεων. Παρασυρόµενος µάλιστα περαιτέρω ο πολιτικός κόσµος
από τις επιφανειακές προσεγγίσεις των ΜΜΕ, οι ιδεοληπτικές αυτές
συγκρούσεις καταλήγουν πάντα σε πικάντικο πρόγραµµα τηλεοπτικό,
αποπροσανατολίζοντας ακόµη περισσότερο την κοινή γνώµη.
Ιδιαίτερα µάλιστα στους τοµείς κοινωνικήςπολιτικής όπου όλοι
αντιλαµβανόµαστε απόπρώτο χέρι, στην καθηµερινότητά µας, τα ελλείµµατα
αποτελεσµατικότητας της διακυβέρνησης... Ολοι οι έλληνες πολίτες
βιώνουµε τη φθίνουσα ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας και
εκπαίδευσης. Που µαθηµατικά οδηγεί σε τραγικά κοινωνικά αδιέξοδα σε
βάθος χρόνου, πολύ µεγαλύτερα από αυτά που αναµένεται να προκύψουν κατά
τη χρονική συγκυρία της παρούσας κρίσης. Υποσκάπτοντας συστηµατικά τα
θεµέλια µιας υγιούς, αυτοτροφοδοτούµενης ανάπτυξης, δηλαδή τους
ανθρώπινους πόρους.
∆υστυχώς, και παρά την έγκαιρη διατύπωση
των πολλά υποσχόµενων προθέσεων της παρούσας κυβέρνησης, και µάλιστα
των µελών της που ορίσθηκαν πολιτικά υπεύθυνοι ήδη από τον Οκτώβριο του
2009, η παιδεία, ως χώρος άσκησης πολιτικής, παραµένει απογοητευτικά
καθυστερηµένος. Με την κυριαρχία των προαναφερθέντων φαινοµένων – νόµοι
επί νόµων – να αντιστρατεύονται, σχεδόν πλήρως, την κατάτα άλλα
αδιαµφισβήτητη εγρήγορση και συστηµατική προσπάθεια της υπεύθυνης
πολιτικής ηγεσίας.
Παρακολουθώντας κανείς τα πρόσφατα
διατρέξαντα στον εκπαιδευτικό χώρο, ας µου επιτραπεί να πω ότι δεν
χρειαζόταν η διά νόµου σύσταση του Εθνικού (!) Δικτύου Διά Βίου Μάθησης
για την ανάπτυξη της διά βίου εκπαίδευσης στη χώρα. Αλλες ενέργειες
πολιτικής απαιτούνται. ∆εν είναι καθόλου προφανές, σε ειδικούς και µη, ο
λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να νοµοθετήσει µια κυβέρνηση, για να
µπορέσει να αναπτυχθεί ο χώρος της διά βίου εκπαίδευσης, ώστε να
λειτουργήσει ως µοχλός συστηµατικής ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναµικού
και εν τέλει της οικονοµικής ανάπτυξης.
Ούτε και βέβαια
απαιτείται νέο νοµοθετικό πλαίσιο για την (επαν-)εισαγωγή ενός,
υποτίθεται αναβαθµισµένου, θεσµού για τα πρότυπα-πειραµατικά σχολεία.
Ακόµη δε, θα κινδύνευα να πω, ούτε και για τις ευρύτερα αποδεκτές ως
απαραίτητες, αλλά όχι προφανείς, αλλαγές στην Τριτοβάθµια Εκπαίδευση.
Το αντίθετο θα έπρεπε να επιδιώκουµε. Να εξαντλούµε τις δυνατότητες των
εν ισχύι κανονιστικών πλαισίων, µε αποτελεσµατική διακυβέρνηση. Και
αυτό για πολλούς λόγους, λιγότερο ή περισσότερο προφανείς. Ας αναφέρουµε
πάντως έναν, που τόσο απασχολεί στη σηµερινή συγκυρία. Οτι δηλαδή
κάθε νέο νοµοθετικό πλαίσιο προβλέπει σίγουρα νέους φορείς, χωρίς
ναµπορεί να επιβάλει την ταυτόχρονη κατάργηση των υποτίθεται
πεπαλαιωµένων. Συµβάλλοντας έτσι,συνήθως, στη διόγκωση του δηµόσιου
τοµέα και πάει λέγοντας. ∆ιερωτώµαι µήπως αυτός είναι ο άδηλος στόχος
ενός κράτους που θέλει παντού να δηλώνει την παρουσία του και ενός
µηχανισµού που έχει εθιστεί ασύστολα στην επίδειξη εξουσίας, σε όλα τα
επίπεδα.
Αντί όλων αυτών, η διαµόρφωση και άσκηση πολιτικής,
διακυβέρνησης στους τοµείς κοινωνικών αγαθών, θα έπρεπε να
ανταποκρίνεται σε µια συντονισµένη προσπάθεια (µε µέτρα, δράσεις κ.λπ.)
για την εφαρµογή, αξιολόγηση και βελτίωση των ήδη νοµοθετηµένων. Στο
πλαίσιο της οποίας πρέπει να επιδιώκεται η αξιοποίηση και λειτουργική
αναδιάρθρωση των δηµόσιων φορέων.
Ετσι µόνο θα πετύχουν οι
πλήρεις καλών προθέσεων (ευχολογίων), αλλά εκ του αποτελέσµατος
κρίνοντας ανεπαρκείς, πολιτικές για το Νέο Σχολείο, τη Διά Βίου Μάθηση, τη σύνδεση της Εκπαίδευσης µε την Απασχόληση
και τόσες άλλες προτεραιότητες, κρίσιµες για το µέλλον της ελληνικής
κοινωνίας. ∆εν χρειαζόµαστε νέα συµβούλια και όργανα συντονισµού στο
νεόδµητο Εθνικό Δίκτυο Διά Βίου Μάθησης. Ακόµη και εάν πρόκειται για την κρίσιµη διά βίου εκπαίδευσή µας!
Ο Νικήτας Καστής είναι διευθυντής του Ιδρύµατος Λαµπράκη most women cheat wives that cheat go read pregnancy termination options abortion pill prices read hysteroscopy dilatation and curettage cialis 20mg go cephalexin free prescription cards read free prescription drug cards
Σχόλια (
)
|