Συντάκτης: 

Το απολυτήριο του σχολείου ήταν ένα όνειρο που είχε χρόνια. Στην πορεία διαπίστωσε πως το ένα όνειρο φέρνει το άλλο και δεν έμεινε στο απολυτήριο.

Εδωσε πανελλήνιες και χθες είδε τ’ όνομά της να φιγουράρει πρώτο (από τους υποψηφίους εσπερινών σχολείων) στους επιτυχόντες της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Πάτρας. Ο λόγος, για την 51χρονη μητέρα και γιαγιά Ελένη Αντωνοπούλου, η οποία χθες μίλησε στην «Εφ.Συν.» για τη ζωή της και την επιτυχία της.

«Αγαπούσα πάντα το σχολείο και επειδή παντρεύτηκα μικρή ήθελα να το τελειώσω. Γι’ αυτό και πριν από τέσσερα χρόνια αποφασίσαμε μαζί με τον σύζυγο να παρακολουθήσουμε τα μαθήματα στο εσπερινό 5ο ΕΠΑΛ Πάτρας», μας λέει.

«Στην αρχή δεν σκεφτόμουν να δώσω πανελλήνιες, ήθελα το απολυτήριο. Αλλά από τη δεύτερη χρονιά κιόλας οι καθηγητές στο σχολείο -οι οποίοι κάνουν εξαιρετική δουλειά- μου συνέστησαν να προχωρήσω, καθώς έβλεπαν ότι ήμουν επιμελής και είχα δυνατότητες. Κάπως έτσι έγινε και το πήρα απόφαση να δώσω. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν μήπως δεν τα καταφέρω».

Τη ρωτάμε πώς ήταν το κλίμα στο σχολείο όλο αυτό το διάστημα και μας απαντάει ενθουσιασμένη: «Υπήρχαν μαθητές 16, 20, 25 ετών. Εγώ και ο σύζυγός μου ήμασταν οι μεγαλύτεροι στην τάξη. Μεγαλύτεροι ακόμα και απ’ τους καθηγητές! Το κλίμα ήταν όπως σε όλα τα σχολεία, είτε ημερήσια είτε εσπερινά. Κάθε μέρα, για τέσσερα χρόνια, είχαμε μάθημα από τις 7 έως τις 10.30 το βράδυ. Συμμετείχαμε σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου, στις γιορτές... Ηταν πολύ όμορφα!»

Η απορία μας είναι πώς αντιμετώπισαν αυτή την προσπάθεια ο σύζυγος και τα παιδιά τους: «Με τον σύζυγο είμαστε μαζί από το 1977. Μεγαλώσαμε μαζί. Ηθελε το απολυτήριο για να βελτιώσει το επίπεδο της δουλειάς του. Εχουμε τρία παιδιά - δύο κόρες 33 και 30 κι έναν γιο 24 ετών», μας λέει. «Πλέον έχω και εγγόνια, ένα από κάθε μου κόρη! Τι να πω; Αγκάλιασαν την προσπάθειά μας από την πρώτη στιγμή και πολλές φορές τα παιδιά μάς πείραζαν για τα μαθήματά μας».

Ωρα για δουλειά

Σχεδόν όλη την ώρα που μας μιλάει χαμογελάει. Τη ρωτάμε πώς ήταν η χθεσινή της μέρα, όταν έγινε γνωστή η επιτυχία της: «Ενιωσα πάρα πολύ όμορφα όταν είδα ότι πέτυχα. Οι καθηγητές μου με πήραν τηλέφωνο για να μου δώσουν συγχαρητήρια». Και το μέλλον; τη ρωτάμε: «Θα παρακολουθήσω τη σχολή μου και θα κοιτάξω -ίσως- να βρω κάποια δουλειά. Ολα αυτά τα χρόνια η ενασχόλησή μου ήταν με την οικογένεια· εργάστηκα σποραδικά. Ισως τώρα ήρθε η ώρα για κάτι περισσότερο».

Κλείνει την κουβέντα μας με το απόσταγμα της δικής της εμπειρίας όσων έζησε τα τελευταία 4 χρόνια: «Οταν μπορείς να κάνεις κάτι, κάν’ το», λέει. «Ο άνθρωπος ανεβαίνει επίπεδο με τη μόρφωση, και τη χρειάζεται στη ζωή του».

efsyn.gr