Αν δεν έχεις κληρονομήσει αμύθητα πλούτη, μία ελπίδα έχεις κατά βάση για να τα αποκτήσεις: να ξεκινήσεις μια start-up στη Σίλικον Βάλεϊ.

Μέχρι τις αρχές του 2015 τις υπηρεσίες της Airbnb είχαν χρησιμοποιήσει 30 εκατομμύρια άνθρωποι. Ομως, η συμβουλή που είχαν δώσει στον Μπράιαν Τσέσκι οι γονείς του όταν αποφοιτούσε από τη Σχολή Ντιζάιν του Rhode Island ήταν απλώς να βρει μια δουλειά με καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και το έκανε για περίπου τρία χρόνια, ώσπου το 2007, μπουχτισμένος από τα ίδια και τα ίδια, τα μάζεψε και πήγε στο Σαν Φρανσίσκο για να συγκατοικήσει με τον φίλο του Joe Gebbia. Μόνο που έπρεπε να λύσει ένα «μικρό» πρόβλημα: ήταν άνεργος και δεν είχε χρήματα για το νοίκι.

Εκείνη την εβδομάδα η πόλη φιλοξενούσε ένα διεθνές συνέδριο ντιζάιν και τα ξενοδοχεία είχαν πληρότητα 100%. Σκέφτηκαν, λοιπόν, με τον συγκάτοικό του για να ξελασπώσουν κάπως οικονομικά, να νοικιάσουν τα φουσκωτά κρεβάτια που υπήρχαν στο σπίτι. Στους τρεις ανθρώπους που έμειναν μαζί τους, έφτιαξαν πρωινό, τους έδωσαν συμβουλές για το πώς να κινηθούν στην πόλη και χρέωσαν τον καθένα 80 δολάρια τη βραδιά. Ούτε που τους περνούσε από το μυαλό ότι μόλις είχαν συλλάβει την ιδέα των 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων - τόσο κοστολογήθηκε τον περασμένο Απρίλιο η Airbnb. Αλλά, όπως λένε στο Σαν Φρανσίσκο, αν μια ιδέα δεν ακούγεται αρκετά τρελή, την έχει ήδη σκεφτεί κάποιος άλλος.

Ο άνθρωπος που έφερε επανάσταση στην τουριστική βιομηχανία -όχι αναίμακτα ομολογουμένως, καθώς τα μέτωπα που η Airbnb έχει ανοίξει με τους ξενοδόχους σε όλο τον κόσμο είναι πολλά- υποστηρίζει σήμερα ότι μέσω της εταιρείας του πραγματοποιούνται κατά μέσον όρο 60.000 κρατήσεις καθημερινά. Ιδιοκτήτες κατοικιών νοικιάζουν ολόκληρο το σπίτι ή τα υπνοδωμάτια που δεν χρησιμοποιούν για μικρά χρονικά διαστήματα και η Airbnb εισπράττει ποσοστό επί του ποσού. Το 2011 ο πρίγκιπας Χανς Ανταμ Β΄προσέφερε μέσω της πλατφόρμας το πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν προς ενοικίαση έναντι 70.000 δολαρίων τη βραδιά, ενώ πλέον το δίκτυο περιλαμβάνει 800.000 και πλέον καταχωρίσεις σε περισσότερες από 190 χώρες.

Ενα tweet ήταν αρκετό για να χαρίσει στον πεισματάρη πιτσιρικά με πτυχίο Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο την πρώτη θέση εργασίας που άνοιξε το 2010 στην τότε start-up εταιρεία διαδικτυακής μίσθωσης οχημάτων Uber. O συνιδρυτής της, ο Τράβις Καλάνικ, είχε μόλις ανακοινώσει μέσω Twitter ότι έψαχνε product manager και ζητούσε προτάσεις από τους ακολούθους του. Η απάντηση του Γκρέιβς ήταν ευθεία και άμεση: «Ορίστε μια πρόταση: στείλε μου e-mail». Οχι μόνο πήρε τη δουλειά, αλλά και σήμερα είναι ο ένας από τους τρεις βασικούς ανθρώπους της Uber (οι άλλοι δύο είναι οι ιδρυτές της), ενώ διετέλεσε για ένα διάστημα και διευθύνων σύμβουλός της, καταφέρνοντας να προσελκύσει σημαντικά κεφάλαια από επενδυτές της Σίλικον Βάλεϊ. Στον Γκρέιβς οφείλει η Uber και την παρουσία της σε 55 διαφορετικές χώρες, καθώς, ως επικεφαλής παγκόσμιων επιχειρησιακών λειτουργιών, είναι υπεύθυνος για την επέκτασή της σε όλο τον κόσμο.

Και όμως, μέχρι τα μέσα του 2009 ο Γκρέιβς έκανε μια μάλλον «αδιέξοδη» δουλειά. Εργαζόμενος στον τομέα διαχείρισης δεδομένων μεγάλης πολυεθνικής, συνειδητοποίησε ότι στο συγκεκριμένο περιβάλλον δεν έχει τις δυνατότητες ανέλιξης που ονειρευόταν. Λάτρης του Foursquare, της εφαρμογής που επιτρέπει στους χρήστες να δηλώνουν πού βρίσκονται ανά πάσα στιγμή μέσω του κινητού τους, έστειλε το βιογραφικό του στην εταιρεία, όμως δεν είχε καμία τύχη. Δεν πτοήθηκε. Προσποιούμενος τον εργαζόμενο στη Foursquare, άρχισε να έρχεται σε επαφή με επιχειρηματίες και να φτιάχνει το δικό του «πελατολόγιο» για λογαριασμό της, ώσπου τελικά έπεισε τους ανθρώπους της να τον προσλάβουν. Και δεν έμεινε εκεί. Δίνοντας συνεχώς το «παρών» σε διάφορες εκδηλώσεις του χώρου των start-up, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να κάνει το όνομά του γνωστό. Να τον μάθουν και να τους μάθει. Οπως και τελικά έγινε.

Η φοβία της για τις βελόνες τής έδωσε την ιδέα. Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος -η μετατροπή της τυπικής αιματολογικής εξέτασης σε ανώδυνη και προπαντός θετική εμπειρία-, για το οποίο εγκατέλειψε τις σπουδές χημικού μηχανικού στο Στάνφορντ σε ηλικία 19 ετών, και η μεθοδική της δουλειά την έκαναν μέσα σε μία δεκαετία τη νεαρότερη αυτοδημιούργητη δισεκατομμυριούχο στον κόσμο. Αξιοποιώντας τα χρήματα που οι γονείς της είχαν εξασφαλίσει για τα πανεπιστημιακά δίδακτρα, ανέπτυξε μια επαναστατική μέθοδο αιμοληψίας, για την οποία το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ανεπαίσθητο τρυπηματάκι στο δάχτυλο και μερικές σταγόνες αίμα με τις οποίες μπορούν να διαγνωστούν από μια απλή αναιμία μέχρι καρκίνος. Αν ζητηθεί επαναληπτική εξέταση ή περαιτέρω έλεγχος, ανάλογα με τα ευρήματα που θα προκύψουν, δεν απαιτείται νέα αιμοληψία αλλά χρησιμοποιείται το ήδη υπάρχον δείγμα. Η επεξεργασία του γίνεται αυτοματοποιημένα, χωρίς τη διαμεσολάβηση του ανθρώπινου παράγοντα, επιτυγχάνοντας εξαιρετική ακρίβεια, ενώ τα αποτελέσματα βγαίνουν μέσα σε λίγες ώρες. Η συγκεκριμένη διαδικασία ελαχιστοποιεί επίσης το κόστος. Για παράδειγμα, ενώ ένας τυπικός αιματολογικός έλεγχος για τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα στοιχίζει στις ΗΠΑ τουλάχιστον 50 δολάρια, η αντίστοιχη εξέταση της Theranos, η οποία έχει ήδη συνάψει συμφωνία συνεργασίας με τη Walgreens, τη μεγαλύτερη αλυσίδα φαρμακείων της χώρας, κοστολογείται στα 2,99 δολάρια.

Η ίδια η Χολμς, αν και πάμπλουτη πια, ζει λιτά σε ένα τριάρι στο Πάλο Αλτο, αφιερώνοντας σχεδόν κάθε λεπτό του πολυάσχολου 24ώρου της στη δουλειά της. Δεν έχει ιδιαίτερη κοινωνική ζωή, δεν βλέπει τηλεόραση και έχει δέκα χρόνια να πάει διακοπές. Το ψυγείο της είναι συνήθως άδειο, καθώς τρώει κατά κανόνα στο γραφείο. Στο διοικητικό συμβούλιο της Theranos, που απασχολεί σήμερα 700 εργαζομένους και συνεργάζεται μεταξύ άλλων και με το αμερικανικό υπουργείο Αμυνας, βρίσκονται πρώην κυβερνητικά στελέχη όπως ο Χένρι Κίσιντζερ και ο Τζορτζ Π. Σουλτς, που «υποκλίνονται» δημοσίως στο μυαλό και στο επιχειρηματικό δαιμόνιο της CEO της εταιρείας.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στα 9 της χρόνια, όταν λόγω της δουλειάς του πατέρα της η οικογένεια μετακόμισε στο Χιούστον, του είχε γράψει ένα προφητικό, όπως αποδείχθηκε, γράμμα. Θέλοντας να απαλύνει τις ενοχές του για την αιφνίδια αλλαγή που είχε επιβάλει στην οικογένεια, του έγραφε μεταξύ άλλων ότι το Τέξας τής ταιριάζει μια χαρά λόγω της παράδοσής του στις επιστήμες. Και τόνιζε: «Αυτό που πραγματικά επιθυμώ στη ζωή μου είναι να ανακαλύψω κάτι καινούργιο, κάτι που η ανθρωπότητα δεν ήξερε ότι είναι εφικτό». Τα κατάφερε πριν καλά-καλά κλείσει τα 30.

Εγκαθιστώντας το Snapchat στο κινητό τους, οι χρήστες μπορούν να ανταλλάσσουν δωρεάν φωτογραφίες και βίντεο, τα οποία διαγράφονται αυτομάτως μερικά δευτερόλεπτα μετά τη λήψη τους, εκτός και αν εκείνοι επιλέξουν να τα αποθηκεύσουν. Η δημοφιλής εφαρμογή, την οποία ο Εβαν Σπίγκελ εμπνεύστηκε και σχεδίασε το 2011 μαζί με τον Μπόμπι Μέρφι, φίλο του από την πανεπιστημιακή αδελφότητα Κάππα Σίγμα, χρησιμοποιείται σήμερα από περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους (ως επί το πλείστον εφήβους και νεαρούς ενηλίκους) κάθε μήνα. Προκειμένου να αφοσιωθεί στην τεχνική της τελειοποίηση και στην εμπορική της προώθηση, ο Σπίγκελ εγκατέλειψε τις σπουδές Σχεδιασμού Προϊόντος στο Στάνφορντ μόλις τρία μαθήματα πριν από το πτυχίο. Δεν δίστασε μάλιστα να πει ένα ηχηρό «όχι» στον Μαρκ Ζάκερμπεργκ, όταν τον Νοέμβριο του 2013 η Facebοοk πρότεινε την εξαγορά της Snapchat έναντι 3 δισ. δολαρίων, ούτε να ρίξει... πόρτα και στην Google, που φημολογείται ότι του έκανε την ίδια πρόταση έναντι 4 δισ. δολαρίων.

Γιος επιφανούς δικηγόρου της Καλιφόρνιας, ο νεαρότερος δισεκατομμυριούχος στον κόσμο εξακολουθούσε να ζει μέχρι πριν από λίγους μήνες μαζί με τον πατέρα του στην υπερπολυτελή έπαυλη όπου μεγάλωσε, χαριτολογώντας ότι δεν φεύγει γιατί... πληρώνει χαμηλό ενοίκιο. Αν και δεν υπάρχει στέλεχος της Σίλικον Βάλεϊ που να μην παραδέχεται το ταλέντο του, στην πραγματικότητα οι συμπάθειες που έχει στο χώρο είναι ελάχιστες. Από τη μια κάποια σεξιστικά και ρατσιστικά e-mails των φοιτητικών του χρόνων που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, από την άλλη η δικαστική διαμάχη με έναν παλιό του φίλο από το Στάνφορντ, που υποστηρίζει ότι ο Σπίγκελ και ο Μέρφι τού έκλεψαν την ιδέα του Snapchat, έχουν κάνει τον αμερικανικό επιχειρηματικό κόσμο να μιλάει για ένα πανέξυπνο, πλην όμως κακομαθημένο, πλουσιόπαιδο, που παρ' όλα αυτά έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας.

Χρησιμοποιώντας το Ιντερνετ για να παρακάμψει βασικά εμπόδια με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι όσοι επιθυμούν να ασχοληθούν επιχειρηματικά με το χώρο του ενδύματος στην Ιαπωνία (για τα «φυσικά» καταστήματα ισχύει πλήθος περιορισμών και προϋποθέσεων), o Yusaku Maezawa μετέφερε στο διαδίκτυο την εμπειρία του shopping σε ένα mall, σχεδιάζοντας ένα πρωτότυπο σάιτ-ομπρέλα για 17 αρχικά, 659 σήμερα, καταστήματα ρούχων. Εντεκα χρόνια μετά την εμφάνισή του στην ιαπωνική αγορά, το Zozotown φιλοξενεί 1.500 διαφορετικές μάρκες κυρίως εγχώριων μικρών ή μεγαλύτερων σχεδιαστών και απασχολεί 300 εργαζομένους, οι οποίοι μάλιστα συχνά εκτελούν και χρέη... μοντέλου για τα ρούχα που παρουσιάζονται στις σελίδες του. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα τις υπηρεσίες του, ενώ κάθε χρόνο οι πωλήσεις αυξάνονται κατά 50%. Στο μεταξύ, η «αδελφή» εφαρμογή WEAR για κινητά τηλέφωνα, ένα είδος κοινωνικού δικτύου μόδας, όπου οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα, σκανάροντας τα barcode των ρούχων που βρίσκουν στα καταστήματα, να τα αποθηκεύουν σε λίστες και στη συνέχεια να τα σχολιάζουν με τους φίλους τους ή να ενημερώνονται για προσφορές που τα αφορούν, έχει αποκτήσει πια φανατικούς χρήστες.

Αποφοιτώντας το 1993 από το λύκειο, το οποίο βαριόταν μέχρι θανάτου, ο Maezawa φεύγει από την Ιαπωνία για την Καλιφόρνια για να παίξει ντραμς σε πανκ - ροκ συγκρότημα. Καθώς η μπάντα του δεν καταφέρνει να στεριώσει, τα μαζεύει και επιστρέφει στην πατρίδα του, φέρνοντας όμως μαζί του μια ενδιαφέρουσα επιχειρηματική ιδέα: την πώληση μουσικών αναμνηστικών σε φεστιβάλ και συναυλίες, αξιοποιώντας την προσωπική του τεράστια συλλογή σε CD και memorabilia. Εδρα της επιχείρησης γίνεται τότε η κουζίνα του σπιτιού του: στο τραπέζι της συσκευάζει τις ταχυδρομικές παραγγελίες.

Το 1998 προσλαμβάνει τους πρώτους υπαλλήλους -δέκα φίλους του- ενώ έχει ήδη ξεκινήσει να μελετά κώδικες προγραμματισμού. Δύο χρόνια αργότερα, το κατάστημά του γίνεται ηλεκτρονικό και εκείνος παρατηρεί ότι όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν γι' αυτόν ντύνονται με στυλ. Αρχίζει να τους ρωτά πού και πώς ψωνίζουν και συλλαμβάνει την ιδέα δημιουργίας ενός διαδικτυακού mall, όπου ανερχόμενοι σχεδιαστές θα μπορούν να παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Το Zozotown εγκαινιάζει τη λειτουργία του το 2004 και από τη μία μέρα στην άλλη γίνεται το απόλυτο θέμα συζήτησης για τους Ιάπωνες shoppers κάτω των 35 ετών.

Πηγή: kathimerini.gr

Αναδημοσίευση: epixeiro.gr