Αυτές οι παρεμβάσεις που πολλές φορές, δημιουργούσαν καρικατούρες διδασκαλίας, ξεσήκωναν, εκτός των άλλων που αφορούν τη μαθησιακή διαδικασία, μικρούς ή μεγαλύτερους και σίγουρα επιζήμιους, εμφύλιους μεταξύ των διαφόρων ειδικοτήτων των διδασκόντων.

Το 2012, η τότε υφυπουργός Παιδείας Ε. Χριστοφιλοπούλου, στην προσπάθειά της να μεταθέσει το πρόβλημα που δημιουργούσε η ρύθμιση για τις ξένες γλώσσες  δεν δίστασε να υποσχεθεί ξεθεμελίωμα των συνόρων της ανάθεσης μαθημάτων : «Εμείς δεν είπαμε ποτέ ότι δεν θα αξιοποιήσουμε τους καθηγητές των ξένων γλωσσών. Οι καθηγητές αυτοί, πολλοί από αυτούς διδάσκουν και στα δημοτικά και συμπληρώνουν ωράριο και βεβαίως έχουν και τη δυνατότητα να διδάξουν λογοτεχνία, είναι καθηγητές λογοτεχνίας και ίσως και κάποιο άλλο μάθημα».

Δημιουργική λογιστική στις αναθέσεις μαθημάτων

Λίγο αργότερα το Φθινόπωρο του 2013 ο τότε υπουργός Κ. Αρβανιτόπουλος δίνει εντολή στους περιφερειακούς διευθυντές να «σφίξουν» τους μαθητές στα τμήματα, να «ελαστικοποιήσουν» τους εκπαιδευτικούς, να «ξεχειλώσουν» τις αναθέσεις μαθημάτων, στην κατεύθυνση «δεν με ενδιαφέρει αν μπορείς να διδάξεις το μάθημα, με ενδιαφέρει να μη φαίνονται κενά».

Το Σεπτέμβριο του 2014, ο τότε υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος δεν δίστασε να δηλώσει ότι «θα καλύψουμε τα κενά, ζητώντας από καθηγητές και δασκάλους να διδάξουν αυτό που λέμε τα εγγύτερα προς την ειδικότητά τους αντικείμενα. Και μέσα στον χειμώνα η πληθώρα των ειδικοτήτων θα εξορθολογιστεί». Την ίδια ώρα, αλλάζει και μοιράζει πρώτες και δεύτερες αναθέσεις μαθημάτων σε ειδικότητες (Ιστορία, project, Οικιακή Οικονομία, Τεχνικό Σχέδιο, Ελληνικός και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός κ.λπ.).

Έτσι ο κ. υπουργός αποφάσισε τότε το μάθημα της Ιστορίας ως β' ανάθεση θα μπορούν να το διδάξουν οι θεολόγοι, καθηγητές Γαλλικής, Αγγλικής και Γερμανικής Γλώσσας, Κοινωνιολόγοι, Νομικής Επιστήμης κ.ά.

Ως γνωστόν, αυτοί οι κλάδοι των εκπαιδευτικών έχουν πλεονάσματα στα σχολεία (χωρίς δική τους ευθύνη) και, αφού οι φιλόλογοι έχουν ελλείμματα, η Ιστορία θα διδάσκεται από όλους, εκτός από αυτούς που έχουν την αρμοδιότητα να τη διδάξουν.

Παράλληλα, επειδή περίσσευαν καθηγητές Πληροφορικής και έλειπαν μαθηματικοί, το μάθημα των Μαθηματικών ως β' ανάθεση αποφασίστηκε να το έχουν οι καθηγητές Πληροφορικής, που σημαίνει ότι θα το διδάσκουν υποχρεωτικά ως πρώτη ανάθεση εκεί όπου δεν υπήρχαν μαθηματικοί.

Οι αλλαγές αυτές δεν είναι οι μοναδικές, πιθανόν όμως να είναι οι πιο χαρακτηριστικές, καθώς αποκαλύπτουν τις επιστημονικές και παιδαγωγικές αντιλήψεις του υπουργείου Παιδείας και τον τρόπο με τον οποίο επιχειρούσε να διαχειριστεί την πολιτική του μηδενισμού των διορισμών που είχαν δημιουργήσει τεράστια κενά στην εκπαίδευση.

Δάσκαλε, τι... δίδασκες

Ένα χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2015 η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας βρήκε και πάλι τον εύκολο τρόπο, αφενός να κρύψει τα κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία και αφετέρου να τους οδηγήσει σε αλληλοσπαραγμό: μέσω των νέων... αναθέσεων μαθημάτων προωθεί το μοντέλο του καθηγητή-δασκάλου που «τα κάνει όλα και συμφέρει».

Με έγγραφό του, την Πέμπτη 1/10, λοιπόν, για άλλη μια φορά, ενώ έχουν αρχίσει προ πολλού τα μαθήματα και χωρίς κανένα παιδαγωγικό κριτήριο, το υπουργείο Παιδείας τροποποιεί τις αναθέσεις των μαθημάτων. Φτάνει ανάμεσα σε άλλα στην ακραία περίπτωση να απαγορεύει στους φιλολόγους να διδάξουν το μάθημα της Τοπικής Ιστορίας!

Σύμφωνα με το έγγραφό του, η ανάθεση του μαθήματος της Τοπικής Ιστορίας, του οποίου ήδη η διδασκαλία στις σχολικές μονάδες είχε ανατεθεί στον κλάδο ΠΕ02 Φιλολόγων, έπαψε να ισχύει. Το υπουργείο απαγορεύει να το διδάσκουν οι φιλόλογοι και το αναθέτει σε όλες σχεδόν τις υπόλοιπες ειδικότητες (εκτός μαθηματικών και φυσικών).

Πάρε εσύ... φύγε εσύ!

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ημέρες Προβληματισμού» έγινε το Σάββατο (16/4) στο υπουργείο συνάντηση με τα επιμελητήρια, τις επαγγελματικές ενώσεις και τα συνδικάτα με θέμα «Προβληματισμοί και Συνέργειες – Δικαιώματα και Συνευθύνη: Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση, Κατάρτιση και Μαθητεία, Πιστοποίηση Τίτλων και Προσόντων».

Κατά την έναρξη των εργασιών ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Νίκος Φίλης, ανάμεσα σε άλλα, τόνισε:

«Από τη δική μου μαθητική και φοιτητική εμπειρία οι καλύτεροι και οι καλύτερες του θετικού τμήματος στο σχολείο μου συνέχιζαν τις σπουδές τους στα πολυτεχνεία. Ήξεραν πολύ καλή Φυσική και πολύ καλά μαθηματικά αλλά δεν μπορούσαν να διδάξουν Μαθηματικά και Φυσική στη Τεχνική Εκπαίδευση. Προκύπτει ένα ερώτημα, γιατί περιχαρακώνουμε τα αντικείμενα; Χρειάζεται κάποια διδακτική μόρφωση νωρίτερα; Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους, φυσικούς και μαθηματικούς. Τότε να το κάνουμε. Αλλά γιατί πρέπει να έχουμε ένα Τεχνικό Λύκειο όπου στη μία τάξη υπάρχει ο μηχανικός που μπορεί να κάνει μαθήματα μηχανικής κατεύθυνσης και δίπλα στην άλλη τάξη δεν υπάρχει μαθηματικός ή φυσικός και δεν μπορεί ο μηχανικός να κάνει μάθημα, ο μηχανικός Μαθηματικά ή Φυσική.

Παραλογισμοί που υπακούουν σε συντεχνιακές αντιλήψεις και δυστυχώς υπακούουν σε μία αντίληψη ότι το δικαίωμα στην εργασία, που είναι ιερό και απαραβίαστο, δεν είναι δυνατόν να απολυτοποιείται έναντι του δικαιώματος για μία εκπαίδευση προς όφελος συνολικά της κοινωνίας. Χρειάζεται συναρμογή και σύνθεση δικαιωμάτων. Δεν είναι δυνατόν να απολυτοποιείται το ένα εις βάρος του άλλου».

efsyn.gr