Το σχολείο μας αγχώνει… Όχι τόσο ο χώρος ή οι άνθρωποι (αν και συμβάλλουν αρκετά) άλλα ευρύτερα το ότι οι αποφάσεις που θα πάρουμε ειδικά μέσα  στα τρία τελευταία του χρόνια, θα καθορίσουν όλη τη ζωή μας. Η ικανότητα μας να αποστηθίζουμε τεράστια κομμάτια κειμένων που στο τέλος της ημέρας δεν καταλάβαμε πλήρως  τι μας δίδαξαν, οι καθημερινές εξετάσεις που ξεπλένονται με το κύμα των επόμενων και τελικά δεν απομένει τίποτα στην στεριά. 

Η βαθμοθηρία που επικρατεί λες και κάποιος μπορεί να αξιολογήσει τη γνώση, τη βαθιά κατανόηση, την κόπωση και την προσωπική μας αντίληψη, μέσα από ένα γραπτό γεμάτο με ερωτήσεις παγίδες και ερωτήσεις ανάπτυξης που απλά ζητούν αντιγραφή και επικόλληση από το κείμενο του βιβλίου.  

Παρόλα αυτά, δεν υφίσταται να έχουν όλοι καλή μνήμη ή να είναι όλοι πολυμήχανοι και στο κάτω-κάτω δεν προοριζόμαστε όλοι να ανακαλύψουμε το νέο φάρμακο, να διευρύνουμε την ήδη υπάρχουσα γνώση  γιατί αυτό θα ήταν ιδανικό, θα ήταν τέλειο. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε όλοι τέλειοι, έξυπνοι, καινοτόμοι. 

Ωστόσο είμαστε όλοι διαφορετικοί, ξεχωριστοί πάνω σε έναν κόσμο γεμάτο με διαφορετικά και ξεχωριστά μέρη που επειδή ‘οφείλουμε’ να γίνουμε τέλειοι, το πιθανότερο είναι να μην τα δούμε ποτέ αφού δεν ξεκολλάμε από τη ζώνη ασφαλείας μας και έτσι δεν θα βιώσουμε ποτέ πραγματικά τον κόσμο. Κι αυτό διότι προσπαθούμε να ενσαρκώσουμε έναν ρόλο, ένα είδωλο γνωρίζοντας ή όχι πως αφήνουμε πτυχές μας στην άκρη για ίσως μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση, μια ασφάλεια.  

Όταν όμως το επιτύχουμε, είναι σίγουρο πως μια μέρα γυρίζοντας στο σπίτι από την ‘καλοπληρωμένη’ δουλειά μας, πνιγμένοι στη ρουτίνα, θα αναρωτηθούμε αν αυτή η εφηβική απόφαση ήταν τελικά η σωστή, αν η τότε επιλογή ήταν διαφορετική μήπως θα γέμιζε αυτό το κενό στο διάφραγμα που εμφανίζεται κάθε βράδυ. Το σύστημα μας σκοτώνει τη δημιουργικότητα παραδειγματίζοντας και ωθώντας μας να έχουμε οκνηρή και παθητική στάση προς αυτούς με όνειρα, που το πιθανότερο είναι να αποτύχουν. 

Τους αποκαλούμε φαντασιόπληκτους και τους περιγελάμε ενώ εμείς έχουμε μια τυποποιημένη σκέψη, μια χαμηλή γνώση και μια εξειδίκευση σε κάτι που κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι καν το πάθος μας! Γιατί; 

Επειδή δεν ξέρουμε ποιο είναι το πάθος μας, επειδή δεν ξέρουμε τι βρίσκεται εκεί έξω. Όλα αυτά τα σημεία στο χάρτη κατέληξαν σε αναζητήσεις του Internet, σε φαντασιώσεις, σε ψευδαισθήσεις… Διότι αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε δεν είναι η μνήμη μας, είναι η σκέψη μας και από τη στιγμή που την κάνουμε ομοιόμορφη και σημαδεύουμε με ένα όπλο προς την δημιουργικότητά της, ανήκουμε στο μεγάλο σύνολο της απροσωπίας. 

Το πιο στενάχωρο είναι πως, όπως είπα πριν, δεν είναι γραφτό σε όλους μας να είμαστε διανοούμενοι, αυτό που όμως είναι γραφτό να έχουμε είναι η διαφορετικότητα, η προσφορά της μοναδικότητάς μας και πολύ απλά ο χαρακτήρας μας. Δεν είναι κρίμα που αυτά αλλοιώνονται επειδή η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι μας κάνει να διαφέρουμε, σε τι ακριβώς ξεχωρίζουμε αφού όλα αυτά τα χρόνια μας μαθαίνουν πώς να γίνουμε ίδιοι… 

Μαθήτρια Α' Λυκείου - 4ο Λύκειο Αγίας Παρασκευής*