Eνας ενεργός πολίτης και Πυργιώτης καθηγητής, ο Χρήστος Αθανάσουλας, το Φεβρουάριο του 2012, συλλαμβάνει την ιδέα λειτουργίας του Κοινωνικού Φροντιστηρίου στην πρωτεύουσα της Ηλείας και αρχίζει να τη δουλεύει μέσα στο μυαλό του και στα μυαλά των συναδέλφων του. Η ιδέα ωριμάζει και όλοι μαζί, ύστερα από μεγάλες προσπάθειες, τοπικιστικές τρικλοποδιές και γραφειοκρατικές δυσκολίες, ξεκινούν στις 26 Σεπτεμβρίου 2012 το μαγικό όπως το χαρακτηρίζουν ταξίδι της αλληλεγγύης.

Πενήντα εφτά εθελοντές καθηγητές και 203 μαθητές φτωχών οικογενειών απ' όλη την Ηλεία κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Υπάρχουν ανάμεσα μας αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, εν ενεργεία και συνταξιούχοι, όλοι ιδιαίτερα ικανοί και ιδιαίτερα ευαίσθητοι. Λειτουργούν τμήματα και των τριών τάξεων του Λυκείου για όλα τα μαθήματα, όλων των κατευθύνσεων, για γενικά και τεχνικά Λύκεια (ΕΠΑΛ). Τις απογευματινές ώρες στεγαζόμαστε σε αίθουσες του 2ου Γυμνασίου και του 2ου Λυκείου Πύργου, που μας παραχώρησε ο Δήμος Πύργου.

O Δήμος Πύργου ανέλαβε την τυπική (νομική) και ουσιαστική (διαδικασία εγγραφών, ενημέρωση κι επικοινωνία με υπηρεσίες και φορείς) οργάνωση του θεσμού του Κοινωνικού Φροντιστηρίου. "Χρησιμοποιήσαμε το facebook, όπου δημιούργησα την ομάδα http: www.facebook.com groups 159709220832295 και η οποία έχει ξεπεράσει τα 1.200 μέλη !" λέει στην Ε ο Χρήστος Αθανάσουλας και προσθέτει: Ζήτησα από τη Μητρόπολη Ηλείας να "περάσει" η είδηση της δημιουργίας του Κοινωνικού μας Φροντιστηρίου και μέσω των ιερέων της στους πολίτες των μικρών χωριών. Και το έκαναν! Οπως και όταν ζήτησα να μας αγοράσουν βοηθήματα για τα παιδιά, το έκαναν!

Μας προσφέρθηκε φωτοαντιγραφικό μηχάνημα από έναν Ικαριώτη καπετάνιο, τον Νικόλα Χατζηνάκη, που έμαθε από το Διαδίκτυο την προσπάθεια μας... Βλέπετε, άλλοι είχαν την κυρία... Σούλα και τον οίκο ανοχής της ως χορηγό κι εμείς έναν καπετάνιο! Οπως λέει στην Ε ο Χρήστος Αθανάσουλας, αν θέλαμε να βρούμε τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτό που κάνουμε σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό έγινε γιατί αντάμωσαν 57 "μάστοροι, τρελοί, ωραίοι, τολμηροί, ονειροπόλοι"... ή απλώς 57 δάσκαλοι. Κι αφού βρεθήκαν, κοιτάχτηκαν καλά κι είπανε: Πάμε! Επειδή κάποιος ονειρευόταν πολύ και πίστευε ότι μπορεί να είναι ζωντανός και ευτυχισμένος μόνο εάν ήταν και οι άλλοι! Κι επειδή κάποιος δεν άντεχε πια εκείνο το βρόμικο πράγμα που επιμέναμε να αποκαλούμε παραπαιδεία...

Πηγή:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ