του Χρήστου Κάτσικα

Το Τμήμα της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών αποφάσισε από φέτος να μην παίρνουν οι φοιτητές δωρεάν συγγράμματα σε 10 μαθήματα!

Η απόφαση πάρθηκε σε συνεδρίαση των καθηγητών του Τμήματος μέσα στο καλοκαίρι, χωρίς την ενημέρωση του Φοιτητικού Συλλόγου, και αφορούσε την κατάργηση, από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά, της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων σε 10 μαθήματα (Ουροποιητικό, Καρδιολογία, Αναπνευστικό, Ρευματολογία, Αιμοποιητικό, Ενδοκρινολογία, Λοιμωξιολογία, Ογκολογία, Φαρμακολογία ΙΙ, Γαστρεντερικό).

Η συγκεκριμένη απόφαση δεν δημοσιοποιήθηκε στους φοιτητές, οι οποίοι το αντιλήφθηκαν πριν από λίγες μέρες, όταν άνοιξε ο «Εύδοξος» (ηλεκτρονική υπηρεσία, μέσω της οποίας οι φοιτητές δηλώνουν και παίρνουν τα συγγράμματα).

Ετσι, πέρα από την περικοπή-σε εργαστήρια, στηθοσκόπια και ιατρικές ρόμπες που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές τα τελευταία χρόνια, φέτος ήρθε να προστεθεί και η περικοπή βασικών συγγραμμάτων.

Ο Σύλλογος Φοιτητών Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών κινητοποιήθηκε άμεσα μέσω γενικών συνελεύσεων με μαζικές παραστάσεις στον πρόεδρο της Σχολής, ζητώντας την ανάκληση της απόφασης. Το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε, αφού -όπως γράφει σε ανακοίνωσή του- «σύμφωνα με τους καθηγητές, τα βιβλία είναι περιττά σε περίοδο που πρέπει να κάνουμε οικονομία»!

Στην ανακοίνωσή του, ο σύλλογος των φοιτητών επισημαίνει το αυτονόητο:

«Για εμάς τα βιβλία αυτά είναι απαραίτητα, τόσο για τις σπουδές μας όσο και για τη μετέπειτα πορεία μας ως γιατροί. Θεωρούμε πως τα βιβλία αυτά δεν είναι απλά ένα εργαλείο, για να περάσουμε το μάθημα, αλλά ένα μέσο για να προσεγγίσουμε καλύτερα το αντικείμενο των σπουδών μας.

»Σε αυτή την κατεύθυνση πιστεύουμε πως οι ηλεκτρονικές σημειώσεις και το e-class δεν μπορούν να αντικαταστήσουν σε καμία περίπτωση ένα ολοκληρωμένο σύγγραμμα. Εκτός αν είναι λογικό, να βγαίνεις γιατρός χωρίς βιβλίο καρδιολογίας! Δυστυχώς η σχολή μας πρωτοτυπεί, όντας η πρώτη Ιατρική στην Ελλάδα που κόβει τέτοια βασικά συγγράμματα».

Βλέποντας κανείς το οικονομικό... ρημαδιό και το τέλμα που επικρατεί στην Ανώτατη Εκπαίδευση, μπορεί να θεωρήσει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν δουλεύει.

Ωστόσο, άμα κοιτάει κάποιος το τυρί, χάνει τη φάκα. Γιατί μια προσεκτική παρατήρηση μπορεί να τον πείσει ότι το σύστημα στην πραγματικότητα δουλεύει!

Η υποχρηματοδότηση, ο οικονομικός στραγγαλισμός είναι κι αυτό, αλήθεια, μια πολιτική. Και μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και μια αποτελεσματική πολιτική.

Τι πετυχαίνει μια κυβέρνηση με το να μην καλύπτει ούτε τα αναλώσιμα υλικά των τμημάτων των Πανεπιστημίων και των ΑΤΕΙ;

Τι κερδίζει με το να οδηγεί, π.χ., το ένα Πανεπιστήμιο να αδυνατεί να πληρώσει ακόμη και τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ (φως και τηλέφωνο), το άλλο να αδυνατεί να λειτουργήσει τις διοικητικές του υπηρεσίες ή να μην μπορεί να αντικαταστήσει απαραίτητα αναλώσιμα, το τρίτο να μην έχει προσωπικό για τα μαθήματα των φοιτητών του; Πετυχαίνει μ’ ένα σμπάρο... πολλά τρυγόνια:

■ Πρώτον, προσφέρει τροφή για κριτική στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, υποδαυλίζει το κλίμα της δυσαρέσκειας και μέσα από την καλλιέργεια μιας γενικευμένης αβεβαιότητας φορτίζει την μπαταρία στις παραπλανητικές σειρήνες της ιδιωτικοποίησης.

■ Δεύτερον, εξαναγκάζει τα τριτοβάθμια ιδρύματα «να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» του «κατά Μπολόνια ευαγγελίου», δηλαδή να υιοθετήσουν τη συμπεριφορά ιδιωτικής επιχείρησης, για να βρουν νέους πόρους.

Σύμφωνα με τα στρατηγικά και «επιχειρηματικά» σχέδια όλων των ηγεσιών του υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια, η περιστολή της δημόσιας χρηματοδότησης θα δημιουργήσει συνθήκες «δημιουργικής ανασφάλειας» στα πανεπιστήμια και θα τα υποχρεώσει να εξορθολογίσουν τη διαχείρισή τους, περικόπτοντας δαπάνες και λειτουργικά έξοδα, και να στραφούν στην αγορά σε αναζήτηση νέων πηγών εσόδων (δίδακτρα, σύνδεση με επιχειρήσεις, μετατροπή σε επιχειρήσεις πώλησης υπηρεσιών).

Επειτα από όλα αυτά, δεν είναι καθόλου απίθανο, σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν ευοδωθούν οι παραπάνω σχεδιασμοί, το ελληνικό Πανεπιστήμιο να επιβάλει δίδακτρα.

Και αυτά τα δίδακτρα δεν θα επιβληθούν τυπικά από «πάνω», κεντρικά, αλλά από την κάθε σχολή ξεχωριστά, στο πλαίσιο της «αυτοτέλειας», της «σύνδεσης με την κοινωνία και την οικονομία», της αλλαγής «χρηματοδοτικής κουλτούρας», της «απελευθέρωσης από τα δεσμά της δημόσιας χρηματοδότησης» και άλλων ζαχαρωμένων εκφράσεων που κάθε λίγο και λιγάκι «ξεφουρνίζουν» τα υπουργικά επιτελεία και πολλοί «πρόθυμοι» καθηγητές.

Οι «λαγοί»

«Είναι μια λύση», δήλωσε πριν από λίγο καιρό ο αναπληρωτής πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) για τα δίδακτρα στα Πανεπιστήμια. Κατηγορηματικές ότι «με τα χρήματα του προϋπολογισμού για το 2016 δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να δουλέψουμε», είναι οι πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ, μετά τη σχετική ενημέρωση που έλαβαν, ότι ο τακτικός προϋπολογισμός για το 2016 θα είναι 11,9 εκατ. ευρώ, ήτοι μειωμένος κατά 20%, σε σχέση με το 2015 και κατά 73,5% σε σχέση με το 2009!

«Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε στον πυρήνα των υποχρεώσεων που έχουμε αναλάβει, δηλαδή την πληρωμή των ΔΕΚΟ και των συμβάσεων που έχουμε ήδη υπογράψει με την έγκριση του υπουργείου και οι οποίες δεν αφορούν μόνο το 2015, αλλά πιάνουν και το 2016. Αυτά μαζί ξεπερνούν τον προϋπολογισμό», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αναπληρωτής πρύτανης-καθηγητής Θεόδωρος Λαόπουλος.

Απαντώντας μάλιστα στο ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ 104,9 FM, σε ερώτηση για το κατά πόσο τα δίδακτρα θα μπορούσαν να αποτελέσουν λύση στο οικονομικό πρόβλημα του Πανεπιστημίου, ο κ. Λαόπουλος είπε ότι αυτή η διοίκηση του Πανεπιστημίου θεωρεί ότι αυτό «είναι μια λύση», διευκρίνισε όμως ότι «ο σχεδιασμός μιας τέτοιου είδους στρατηγικής απόφασης για προπτυχιακό επίπεδο -το αν θα μπουν δίδακτρα ή τέλος εγγραφής- είναι μια γενικότερη πολιτική απόφαση που δεν την παίρνει το Πανεπιστήμιο».

Η άποψη που με τόση ευκολία βγήκε από το στόμα του αντιπρύτανη του ΑΠΘ, δεν αποτελεί το μοναδικό κρούσμα δημόσιας υποστήριξης των διδάκτρων στα προπτυχιακά μαθήματα.

Λίγες μόλις μέρες μετά τις δηλώσεις του κ. Λαόπουλου, αυτή τη φορά ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης «καθόρισε» και το ύψος των διδάκτρων, δηλώνοντας ότι «500 ευρώ τον χρόνο δεν είναι πολλά για μια οικογένεια που σπουδάζει ένα παιδί».

Χωρίς να το λένε καθαρά, εδώ και κάμποσα χρόνια, όλοι οι υπουργοί Παιδείας επιχειρούν να υλοποιήσουν μια από τις βασικές «οδηγίες» της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, που συμπυκνώνεται στα εξής: «Δημόσια χρήματα δεν υπάρχουν, ας βρουν τα ιδρύματα και οι εκπαιδευτικοί άλλους πόρους, ας βγάλουν το ψωμί τους μόνοι τους».

efsyn.gr