Δρ Ευστράτιος Παπάνης

Οι εκπαιδευτικοί είναι η πλέον καταρτισμένη ομάδα εργαζομένων, με μεταπτυχιακά και σπουδές, το κόστος των οποίων έχουν επωμιστεί οι ίδιοι.
Με αξιολογήσεις και μισθούς, που υποβιβάζουν την προσφορά τους, καλούνται να παράξουν και να μεταλαμπαδεύσουν πολιτισμό σε συνθήκες ολοένα και δυσκολότερες και με απαιτήσεις από όλους, που άλλοτε είναι δίκαιες ενώ άλλες φορές ανεδαφικές και αλλοπρόσαλλες.
Όσο περισσότερο όμως διεισδύει η κουλτούρα της επιμόρφωσης και γίνεται αποδεκτή η εμπειρική μέτρηση της αποτελεσματικότητας της διδασκαλίας, τόσο η ποιότητα της Παιδείας στα σχολεία υποβαθμίζεται.
Όλοι γνωρίζουν, αλλά σπάνια παραδέχονται, πως αν σε κάποια σχολεία, ειδικά της δευτεροβάθμιας, γίνεται μάθημα ή διασφαλίζεται η ασφάλεια των παιδιών, αυτό δεν οφείλεται στο κράτος και στις στρατηγικές του, ούτε στην ποιότητα των βιβλίων ή στην τόλμη των αναλυτικών προγραμμάτων, αλλά στο φιλότιμο και στο μεράκι ορισμένων δασκάλων, που με πείσμα αποτρέπουν τον εκφυλισμό και την εκκωφαντική κατάρρευση
Φυσικά, η έμφαση στη γνωστική ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών με άπειρα ανούσια σεμινάρια – αναγνώσεις βαρετών PowerPoint, ελάχιστα πραγματικά οφέλη έχει: Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν πώς να μαθαίνουν και η ενίσχυση τους πρέπει να είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από την αναμάσηση βαρύγδουπων όρων και ανακυκλωμένων θεωριών.
Οι λειτουργοί αυτοί χρειάζονται συμβουλευτική, ψυχολογική και βιωματική υποστήριξη, εποπτεία, μεντορικές δράσεις, εφαρμοσμένα και πρακτικά μεταπτυχιακά προγράμματα, επιδοτούμενα από το κράτος, εκπαιδευτικές άδειες και κατάρτιση, που δεν θα απαιτεί θυσία του προσωπικού τους χρόνου, δεν θα παρασιτεί στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, αλλά θα οργανώνεται μέσα στο σχολείο, απαλλάσσοντας τους από ώρες διδασκαλίας και διοικητικά καθήκοντα.
Συμβουλευτική-ψυχολογική και με την αρωγή της τέχνης πρέπει να είναι και η παρέμβαση στους μαθητές, οι οποίοι βρίσκονται σε γνωστική σύγχυση από τον καταιγισμό ασύνδετων πληροφοριών και από την επέλαση προγραμμάτων, που δεν εμπνέουν, αλλά είναι με κιβδηλο τρόπο προοδευτικά και αποσπασματικά.
Η ομαδική και ατομική συναισθηματική αναπλαισίωση είναι προαπαιτούμενο, ώστε η φυσική ορμή των παιδιών και των εφήβων να μην εκτονώνεται σε παθογένειες ή σε ακατάσχετη κατανάλωση διαδικτυακού περιεχομένου, αλλά σε κοινωνικές, συλλογικές και συνεργατικές προσπάθειες.
Η αναμενόμενη σαρωτική είσοδος της τεχνητής νοημοσύνης στην εκπαίδευση και η πολυπολικότητα των οικουμενικών επιρροών θα ανατρέψει πολλές παραδοχές και θέσφατα, ενώ θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το ρόλο του παραδοσιακού σχολείου, αν δεν μπορέσει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.
Οι γονείς, αν και δικαίως ανησυχούν για την ποιότητα της εκπαίδευσης, την οποία πληρώνουν με πολλαπλούς τρόπους, σπάνια συμμετέχουν στη διαμόρφωση πολιτικών και πολλές φορές προτιμούν τον ελεγκτικό προς τους δασκάλους ρόλο, παρά την ενεργό και συντονισμένη δραστηριοποίηση. Μικρά είναι τα ποσοστά, ειδικά των πατέρων, που παρίστανται στις προσφερόμενες επιμορφώσεις, ενδεχομένως εξαιτίας άλλων εργασιακών προτεραιοτήτων ή έλλειψης κινήτρων. Πολλές φορές η φαινομενική αδράνεια μετουσιώνεται και εξαντλείται σε οργή και ειρωνεία σε αυτοσχέδιες ομάδες Viber..
Έτσι, ενώ όλοι υποψιάζονται πως δίχως ποιοτική εκπαίδευση το μέλλον της χώρας τελεί υπό διακινδύνευση, ο καθένας ακολουθεί ατομικά και αυτιστικά μοντέλα προσαρμογής και πορείας.

ΠΗΓΗ: psichologiagr.com