Του Αποστολου Λακασα

Εάν τα επιχειρήματα των κάθε λογής τοπικών παραγόντων υπέρ του πανεπιστημίου ή του ΤΕΙ «τους» είναι κωμικά από ακαδημαϊκής σκοπιάς, την ίδια στιγμή είναι τραγικά αν τα αντιμετωπίσουμε ως δείγμα της φιλοσοφίας που διατρέχει μεγάλη μάζα όσων βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Και, δυστυχώς, σε αυτή την περίπτωση στο σύμπλεγμα κωμικού - τραγικού το τραγικό υπερισχύει.

Οι άνθρωποι που εκπροσωπούν κάποια εξουσία στην περιφέρειά τους (αυτοδιοικητική, θρησκευτική, πολιτειακή) είναι σαν να μην έχουν καταλάβει τίποτε από αυτή την κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Τα επιχειρήματά τους υπέρ της διατήρησης της καθεστηκυίας τάξης στο ΑΕΙ υπηρετούν μία απολύτως τοπικιστική λογική, μία λογική ραντιέρηδων. Δεν έχουν αντίληψη της μαθησιακής διαδικασίας και της δεοντολογίας και οι περισσότεροι (για να μην πούμε όλοι) εκτιμούν ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι απλώς δύο - τρεις καθηγητές που κάνουν μάθημα σε καμιά 50αριά φοιτητές, οι οποίοι «υποχρεούνται» να μένουν στις γκαρσονιέρες και να καταναλώνουν τα σουβλάκια της περιοχής.

Το ποιος ενίσχυσε αυτή την νοοτροπία ραντιέρηδων των τοπικών παραγόντων - κοινωνιών το γνωρίζουμε όλοι. Οι ευθύνες ανήκουν απολύτως στις κυβερνήσεις οι οποίες, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, έσπερναν εδώ κι εκεί στη χώρα ιδρύματα, ενώ έκαναν και το έγκλημα να ανωτατοποιήσουν τα ΤΕΙ.

Τώρα υπάρχουν δήμαρχοι και μητροπολίτες που διαμαρτύρονται γιατί η πόλη τους μένει χωρίς τμήμα, ενώ η γειτονική πόλη δεν θίγεται.

Πλέον, μια δραστική, σοβαρή απόφαση θα μπορούσε να είναι και οι δύο «διαπληκτιζόμενες» πόλεις να χάσουν τα τμήματά τους. Αλλωστε, πλέον στην Ελλάδα μερικά πράγματα δεν είναι ούτε κακά ούτε καλά. Είναι, απλώς, αναπόφευκτα.

Πηγή: kathimerini.gr